четверг, 29 декабря 2011 г.

NƏHCUL-BƏLAGƏDƏN HİKMƏTLİ KƏLAMLAR


50-   "İnsanların ürəkləri ürkəkdir; o halda kim  isti münsibet göstererse ona yönelerler

51-   "Zaman sənə kömək etdiyi müddətcə (güc və səltənət səninlə olduqca) ayıbın gizli qalar."

52-   "İnsanların bağışlamağa ən layiq olanı cəzalandırmaga ən qadir olandır.

53-   Comərdlik, istənmədən verməkdir; istənildikdən sonra vermək utanmaq və qınanmaqdan qaçınmaqdır."

54-   "Ağıl kimi zənginlik, cəhalət kimi yoxsulluq, ədəb kimi miras, müşavirə kimi dəstək yoxdur."

55-   "Səbir iki cürdür: Xoşlanmadığın şeylərə qarşı səbir və sevdiyin şeylərə qarşı səbir."

56-   "Zənginlik qürbətdə vətəndir; kasıblıq isə vətəndə qürbətdir."

57-   "Qənaət, tükənməyən maldır."

58-   "Mal, şəhvətlərin və arzuların təməlidir."

59-   "Səni çəkindirən kimsə, səni müjdələyən kimsə kimidir,"

60-   "Dil yırtıcıdir  sərbəst buraxılsa dişleyer.

İMAM MUHƏMMƏD İBNİ ƏLİ(Ə.S)NİN İMAMƏT MƏSƏLƏSİ






Bir kimsənin yetkin olmadan əvvəl İmamet mövqesinə çatması mümkün müdir? İmam Cevad (ə.s.) 203 ilində İmam olduqdan sonra bu məsələ çox ciddi bir şəkildə Elmi kəlamı müzakirələrdə mövzu edilməyə başlandı və sonraları 220 hicri ilində İmam Hadı (a.s.)ın imameti və ondan sonra da Hz. Mehdi (a.f.)ın imametiyle əlaqədar olaraq tam zirvəyə qalxdı.

203 ilində İmam Riza (a.s.)ın şəhidliyindən sonra O həzrətin tək oğlu olan İmam Cevad də. s.) səkkiz və ya doqquz yaşında olduğundan ötəri şiələr dərin bir narahatlığa düşdülər. Bəzi tarixçilərin yazdığına görə, bu barədə şiələr arasında ixtilaf meydana gəldi, digər şəhərlərdəki şiələr də nə edəcəklərini bilmədilər. [6] Bunun üçün də onlardan bəzisi Abdürrahman b. Haccacın evində toplanaraq ağlamaya, sızlamağa başladılar.

İmanın ən əhəmiyyətli rüknünü məsum İmama itaət etmək olaraq bilən, fiqhi və dini problemlərlə qarşılaşdıqlarında günahsız İmama müraciət edən şiələr üçün bu məsələ böyük bir əhəmiyyət daşımaqda idi və bu problemi həll etmək məcburiyyətində idilər. İmam Riza (a.s.)ın oğulu İmam Cavad (a.s.)ı öz yerinə İmam olaraq təyin etdiyini qəti olaraq şiələr bilirdilər ancaq İmam Cavad (a.s.)ın yaşının kiçik olmasından qaynaqlanan bu problem/sualın, əmin və mutmain olmaları üçün daha sıx bir təhqiq etməyə məcbur edirdi, onları.

İmam Cevad (a.s.)ın imametiyle əlaqədar olaraq İmam Riza (a.s.)dan geriyə qalan naslar arasında xüsusilə belə xatırladılmışdır:

İmam Riza (ə.s.), kiçik yaşdakı oğulu İmam Cavad (a.s.)ı öz yerinə İmam olaraq təyin etmiş və bu iş üçün daha geniş bir fürsət varkən bunun üzərində israrla dayanmışdı. Hətta İmam Riza (a.s.)ın bəzi səhabələri İmam Cavad (a.s.)ın yaşının kiçik olduğuna diqqət çəkincə İmam Riza(ə.s.), Hz. İsa .(a.s.)ın süd əmdiyi bir dövrdə peyğəmbər olduğunu xatırlatmış və belə buyurmuşdu: "İsa (ə.s.) peyğəmbərliyə seçildiyində mənim oğulumdan daha kiçik idi.

Şübhəsiz ki İmam Riza (a.s.)ın şəhidliyindən sonra O həzrətin şiələri arasında meydana gələn sarsılma və qərarsızlıq, onların bəzilərinin İmam Riza (a.s.)ın qardaşı olan Abdullah b, Musanın ətrafına toplanmasına səbəb oldu. Lakin bunlar da dəlil görmədən kimsəni İmam qəbul etmədiklərindən ötəri onların bir qisimi Abdullaha bəzi suallar yönəltdilər və cavab verə bilmədiyini görüncə də onu tərk ettilər.

Onların bir qrupu da İmam kazim (a.s.)da dayanan Vəqfiyəyə qatıldılar. Nəvbahtiyə görə bu iki meylin hər ikisinin nə səbəbi, onların, yetkin olmağı imametin şərtlərindən biri olaraq bilmələri idi.

Bunlarla birlikdə şiələrin çoxu İmam Cavad (a.s.)ım imametini qəbul etdilərsə də onların bəzisi İmamın yaşının kiçik olduğunu İmam Cavad (a.s.)ın özünə söylədilər və İmam Cevad (ə.s.) isə onların cavabında, Hz. Süleyman (a.s.)ın Davud (a.s.)ın yerinə keçdiyinə işarə edib belə buyurdu: Hz. Süleyman (ə.s.) uşaqlıq dövründə, qoyunları otardığı bir zamanda Hz. Davud (ə.s.) onu öz yerinə keçirdi və bəni İsrailin abid və alimləri onun bu əməlini inkar edirdilər.

Navbahtinin yazdığına görə Əbu Cəfər (a.s.)ın imametine inananlar, Yəhya b. Zekeriyanın məsələsinə, İsa (a.s.)ın süd əmdiyi bir dövrdə peyğəmbər oluşuna, Yusuf (a.s.)ın hekayəsinə və Hz. Süleyman (a.s.)ın elminə söykənirdilər. Və bu saydıqlarımız da bunu göstərir ki, Allahın hüccetleri buluğ çağına çatmadan da heç bir təhsil və təhsil almadan, ledünni olaraq elm sahibi ola bilərlər.

İmamıyyə şiələri bir tərəfdən imametin ilahi təqdir olmasını göz önündə tuturdular, buna görə də İmamın yaşının kiçik olması qətiliklə onların inancında bir xələl və bir sarsılma meydana gətirə bilməzdi və başqa bir tərəfdən də əhəmiyyətli olan tək şey, bu ilahi ölçünün imamların elmində zühur etməsi idi. Həqiqətdə İmamlar şiələrin bütün suallarını cavablandıracaq bir mövqedə idilər. Bunun üçün də onlar bütün İmamlar haqqında bu əsli güdüb İmamlara müxtəlif suallar yönəldirdilər və soruşduqları suallara razı salıcı cavab aldıqlarında (və imameti haqqında nas da mövcud olduğunda) onu günahsız İmam olaraq qəbul edirdilər.

İmam Cavad (a.s.)ın yaşının kiçik olduğu nəzərə alındığında Onun haqqında da belə bir araşdırmanın edilməsi və müxtəlif sualların ONA yönəldilməsi daha zəruri görünməkdə idi. Bu məbna istiqamətində şiələr müxtəlif yerlərdə və fürsət gəldiyincə İmam Cavad (ə.s.) haqqında belə bir araşdırma etdilər və ondan sonra da şiələrin az qala hamısı -çox az kəslər xaric- xatircəm bir şəkildə Onun imametini qəbul etdilər.

Bu barədə bunu ifadə etməliyik ki: Bir az əvvəl də toxunduğumuz kimi, şiələr İmam Cevad (a.s.)ın imamet məsələsini təhlil etmək içib bir yerə toplaşdılar. İmam Riza (a.s.)ın etimad etdiyi şiələrdən biri olan Yunus b. Əbdürrəhman "İmam Cevad (ə.s.) böyüyənə qədər nə etməliyik?" dedi. Bu sırada Rayyan b. Tam etiraz edərcəsinə yerindən qalxıb belə dedi: "Sən zahirde İmam Cevad (a.s.)ın imametine inanmış göstərirsən özünü, ancaq qəlbində Onun imameti haqqında şübhə etdiyin aydındır. Əgər ONun imameti Allah tərəfindən isə O bir günlük uşaq belə olsa bizim böyüyümüz, şeyximiz yerindədir; lakin əgər Allah tərəfindən olmasa hətta min il belə yaşamış olsa bizim üçün başqalarıyla bir fərqi yoxdur." Oradakı şiələr ayağa qalxıb Reyyanı susdurdular... Beləliklə həcc mövsümündə Bağdaddakı və digər şəhərlərdəki şiə alimləri bir araya, toplanıb, səksən nəfərlik bir qrup meydana gətirərək Mədinəyə getdilər, əvvəl Abdullah b. Musanın yanına getdilər, lakin axtardıqlarını onda tapa bilməyincə ayrıldılar və İmam Cevad (a.s.)ın hüzuruna gəldilər. İmam Cevad (ə.s.) onların bütün suallarını cavablandırdı, onlar da İmametin və ilahi elmin əlaməti olan bu cavabları eşidincə çox sevindilər.

İkinci bir dəfə şiələr müxtəlif bölgələrdən gəlib İmamın yanında toplandılar və burada da çox müxtəlif mövzular haqqında İmama suallar soruşdular və İmam da onların bütün suallarını cavablandırdı. İmam bu sırada on yaşında idi. Bu rəqəmdə bir az mübaliğə edilmiş olması da olabiləcəkdir lakin rəvayətdən aydın olan bunlardır:

a - Şiələr İmamın elmi vəsiləsiylə onun imametini qəbul etməkdə israr edirdilər.

b - İmamın yaşı kiçik idi, amma imameti Allah tərəfindən olduğu üçün şiələrin elmi və fiqhi suallarını gözəl bir şəkildə cavablandırdı.

Şeyx Müfid -İmam Riza (a.s.)ın şəhidliyindən sonra bəzi şiələrin İmam Cevad (a.s.)ın imametini inkar edib Vakifiye inancına əyilmələrinə və bir qisiminin də Əhməd b. Musanın imam olduğuna inandıqlarına toxunaraq- şiələrin böyük bir əksəriyyətinin qəbul etdiyi İmam Cevad (a.s.)ın imameti üzərində təkidlə dayanıb, onun isbatı üçün də əqlı dəlilə əlavə olaraq Hz. İsa (ə.s.) haqqında nazil olan ayələrə istidlal edir. Eyni şəkildə Rəsulullah (s.a.a.)ın İmam Əli (a.s.)ı buluq çağına çatmadan İslama dəvət etməsinə də toxunur, halbuki ONun yaşındakı başqa uşaqlara belə bir dəvətdə olmamışdır. Şeyx Müfidin, görüşünün səhih olduğuna dair gətirdiyi başqa bir şahid də Peyğəmbərin Həsən və Hüseyni, uşaq olduqları halda mübahale hadisəsində özü ilə aparmasıdır.

İmamet məsələsində əhəmiyyətli olan şey bir əvvəlki İmamın, sonrakı İmamın imameti haqqında nəssının(aşkar bir delil) olmasıdır, ki Şeyx Müfid də İmam Riza(as.)ın, İmam Cavad (a.s.)ın imameti haqqındakı nəssı İmam Riza (a.s.)ın yaxın və böyük səhabələrinin bəzilərindən nəql edərək o nassın rəvayətçilərini belə sıralayır:

Əli b. Cəfər b. Məhəmməd əsSadik (ə.s.)

Safvan b. Yəhya

Muammer b. Hallad

Hüseyn b. Beşşar

İbni Qıya bilmə əl-Vasıti

Həsən b. Cahm

Əbu Yəhya əssənəni

əl-Hayrati

Yəhya b. Həbib b. əz-Ziyat və digər bir çox kəslər.

Şeyx Müfid bu şəxslərin bəzisinin rəvayətini "İrşad" kitabında zikr etmişdir və Ustad Atarudi isə az qala onların hamısını Müsned'ül İmam'il Cevad kitabında bir araya toplamıştır' Allame Məclisi də Bihar'ül Envar kitabında O həzrətin imameti haqqındakı nasları zikr etmək məqsədiylə xüsusi bir fəsil açmışdır.

Bu rəvayətlərdən yaxşıca aydın olmaqdadır ki İmam RİZA (ə.s.) dəfələrlə və qarşılaşdığı müxtəlif münasibətlərdə, oğulunun imametini xatırlatmış və öz böyük səhabələrini də hadisədən xəbərdar etmişdir. Həqiqətdə İmam Riza (a.s.)ın çoxu səhabələrinin o İmamın buyruqlarına söykənərək İmam Cavad (a.s.)ın imametinde israr etmələrinin özü İmam Cavad (a.s.)ın imametinin hakkaniyetini ən yaxşı bir şəkildə isbat etməkdədir. Çünki şiənin böyükləri, fəqihleri və hədisçiləri, imamların imametini qəbul edərkən böyük bir vasvasılıq göstərir və əvvəldən də toxunduğumuz kimi nassın olmasıyla birlikdə fərqli elmi suallar soruşduqdan sonra onların imametini qəbul edirdilər.

INSAN




  İnsan yeganə varlıqdır ki, Allahu təala ona ağıl vermiş və yalnız insan  ağıl vasitəsi ilə dünyada və kainatda baş verən hadisələri düşünür, yaxşı ilə pisi, haqla batili və başqa şeyləri derk edir, onları bir birindən ayırır və onların arasında öz düşüncə və təfəkkürünə görə bir seçim edir, həyatda özünə bir yol seçir. Bəzən bu seçim tam da insanın xəyal etdiyi kimi olmur. İnsan öz xəyalında bir şey düşünür və xəyal etdiyi şeyi zehnində canlandırmağı çalışır. Lakin nəticəyə varanda, görür ki, tamam başqa bir şey alınır. Nəticədə  insan alınmadığı şey üçün məyus olur və bir müddət əlini hər bir şeydən üzür. Hətda bu məyusluq insanı bəzi günahlara əl atmağa vadar edir. İnsan yolunu azmağa başlayır və özü də bunu hiss etmədən Allahın yolundan çıxır. Bəzən də tam əksinə olur. İnsanın həyatında baş verən hadisələr və problemlər onun həyat tərzini kökündən dəyişir və insan Allaha bağlanır və Allahın qoyduğu qanunlarla yaşamağa başlayır. Kim deyə bilər ki, Allahın insan üçün qoyduğu qanunlar insanın ziyanınadır ? Bunu iddia edən insan ya ağıldan kəm ya da səfeh olmalıdır, bunun başqa cavabı yoxdur. Əlbəttə insan həyatı problemsiz deyil. İnsan həyatını problemsiz təsəvvür etmək də olmaz. Əslində insan özü-özünə problemlər yaradır. Bu da onun nəfsindən irəli gəlir. Bu problemlər qarşısında insan səbirli olmalıdır və daima Allaha dua etməlidir. Yalnız bu zaman insan öz problemlərinə cavab tapa bilər. Amma elə problemlər yaranır ki, onların həlli insanın gücü öhdəsində deyil. Bu elə bir problemdir ki, insanın mənəviyyatını məhv edir hətda imanının itirməsinə səbəb olur. Bu halda insan nə etməlidir? Bu halda insan qayıtmalıdır lap başa, öz yaradılışının əvvəlinə. Bunun üçün də o, Allahın kitabına – Qurani Kərimə müraciət etməlidir. Çünki Quran bütün dərdlərin dərmanıdır. Odur insana bu qaranlıq dünyada yol açıb – göstərən, insanı zülmətdən nura tərəf çıxardan və insanın həyatını tənzimləyən. Çünki bu Quran, yeri, göyü və onların arasında olan hər şeyi yaradan Allahın kəlamıdır. Ona görə də yalnız Allah bilir öz yaratdığı insan üçün nə xeyirli və nə ziyandır. Bəqərə surəsinin 216-cı ayəsində Allahu təala buyurub:
 “…. Çox vaxt bir şeyi xoşlamırsınız, halbuki o sizin üçün xeyirlidir və çox vaxt bir şeyi xoşlayırsınız, halbuki o sizin üçün pisdir. Allah bilir, siz isə bilmirsiniz.” 
   Bəli Allah bilir, biz isə bilmirik. Tək olan və hər şeyi bilən Allahdır. Allah alimdir, biləndir. Onun elminin, bilgisinin əvvəli yoxdur, sonu yoxdur. Çünki Allah özü əvvəldir və axirdir.Onun bilgiyə ehtiyacı yoxdur, çünki o ehtiyacsızdır. Lakin möhtac olan insandır. Allah insanı ehtiyac içində yaradıb. Amma insanın ehtiyacını ödəmək üçün də Allah hər şeyi yarabıb. Yaradıb ki, insan yaradıldığının və yaradılışın üzərində düşünüb Allaha şükr eləsin. İnsan üçün məkan lazımdır və Allah məkanı yaradıb, insan üçün hava lazımdır və Allah havanı yaradıb. İnsan üçün yemək lazımdır və Allah bunu da yaradıb. Görməyi o yaradıb, eşitməyi o yaradıb, səsi o yaradıb, düşüncəni o yaradıb. Allah yaradandır və bunların hamısını insan üçün yaradıb. Onun bunların heç birinə ehtiyacı yoxdur hətta insana belə ehtiyacı yoxdur.
    İnsanın insanlığı o zaman ortaya çıxır ki, o, bütün bunları görüb, düşünüb Allaha şükür edəcək. Və şükür o zaman şükür olur ki, insanın dilində olan şükrü əməli şükrə çevirir və Allaha əməlində ibadət eləyir, dili ilə yox. Allahu təala Qurani-Kərimdə də buyurub: 

  “Mən cinləri və insanları yalnız Mənə ibadət etmək üçün yaratdım”.    
                                 
 İnsanın Allaha o zaman layiqli bəndə olduğı bilinər ki, insan, ona Allah tərəfindən bəxş olan nemətləri Allah yolunda xərcləyər. İnsan əgər Allah ona bəxş etdiyi əxlaqla əxlaqlanarsa, yalnız o zaman həqiqi insan olar. İnsanlıq bir zirvədir. O zirvəyə də çatmaq hər birimizin borcudur. Çünki bunu bizdən Allah istəyir. Bunun üçün Allah bizə nümunə olaraq Hz. Muhəmmədi (s) göstərir və Qurani-Kərimdə buyurur:

  “…Allah rəsulunda sizin üçün gözəl bir nümunədir”     

Hz. Muhəmməd insanlar üçün insanlıq nümunəsidir. Allahu Təala “İnsan” surəsini nazil etmişdir, Quranı-Kərimi nazil etmişdir ki, biz insan olaq, Allaha laiqli bəndə olaq və Allah da bizi vəd olunmuş cənnətə daxil etsin.
         Bunların hamısı ümumi olaraq insana aiddir.  Ancaq insanların seçimi və istəkləri fərqlidir. Kimisi dünyanı istəyir, dünyanın naz-nemətlərini qazanmaq üçün çalışır, cəhd eləyir. Baxmayaraq ki, Allah Qurani-Kərimdə buyurub:

“Bu dünya sizin üçün oyun oyuncaq yaradılmışdır”    

Dünya fanidir, Allah isə bizi əbədiyyətə dəvət edir. İmam Əli (ə) bu dünya barəsində belə buyurmuşdur :  “Allaha and olsun ki, sizin bu dünyanız mənim gözümdə cüzam xəstəliyinə tutulmuş şəxsin əlində olan ətsiz donuz sümüyündən də aşağı və dəyərsizdir”.   
Bu cür dahi şəxslərin, Hz. Peyğəmbərin (sas) insanlar üçün qoyduğu missiyanı yaşatmaq üçün, diri saxlamaq üçün, canından keçməyə razı olan şəxslərin kəlamlarına məhəl qoymayaraq, insanlıq içində bəzi müsəlmanlar da daxil olmaqla, bu zalım və haqsızlıqla dolu olan dünyanı seçirlər.
   Bəli, insan öz seçimində tam azaddır. Ancaq insana seçim haqqı verilib. Buna görə də, qiyamət günü, Allahu Təala insandan onun seçimi barədə soruşacaq, insan hər bir şey barəsində sorğu sual olunacaq.
   İnsanın seçimi də onun düşüncəsindən irəli gəlir. Düşüncə də insanın aldığı məlumatlardan, oxuduğu kitablardan, şahid olduğu hadisələrdən yaranır. Təbii ki, hər bir insanın özünə məxsus bir düşüncəsi var. Düşüncəsiz insan ola da bilməz. Düşünmək gözəldir. Düşünmək yalnız insana xas olan xüsusiyyətdir və yalnız düşüncə vasitəsi ilə insan səadətə çata bilər, yalnız düşüncə ilə insan iman əldə edə bilər və həyatda istiqamətini müəyyənləşdirə bilər. İnsan həyatında düzgün istiqaməti seçmək üçün, əvvəl gərək öz düşüncəsinə düzgün istiqamət versin. Yəni, bu istiqaməti artıq Allahu Təala insanı yaradan zaman vermişdir. Yuxarıda qeyd elədiyimiz ayəyə fikir versək :  “Mən cinləri və insanları yalnız Mənə ibadət etmək üçün yaratdım”, görərik ki, bu Allahın insana verdiyi istiqamətdir. Biz isə bir insan olaraq, Allahın “şah əsəri” (Mustafa İslamoğlu) olaraq, bir müsəlman olaraq bu istiqaməti öz zehnimizdə canlandırmalı və həyatımızda tətbiq etməliyik. Bu istiqaməti biz inkişaf etdirməliyik və yaymalıyıq.


ALLAH BİZİ HAQQI QƏBUL EDİB, HAQQI YAŞADANLARDAN, ONA TABE OLUB ƏMƏL EDƏNLƏRDƏN VƏ LAYİQLİ BƏNDƏLƏRDƏN QƏRAR VERSİN.   AMİN!         
(AKRAM RUSTAMOV)

суббота, 24 декабря 2011 г.

INSANI HƏYATIN MAHİYYƏTİ

Həyatın mahiyyəti haqqında zamanımıza qədər çoxlu fikir və mulahizələr irəli sürülmüşdür.Hər bir ideoloji və fəlsəfi məktəb həyat haqqında öz anlayışı çərçivəsində nəzərlərini  vermişlər.Lakin bu məktəb və cərayanların heç biri həyatın mənasını tam açıqlaya bilməmişdir. Oların həyat haqqında yürütdükləri  nəzəriyyələrin hər biri həyatın bir yönünü bəyan etmişdir.Məktəblərin əksəriyyəti həyatı yalniz bioloji çərçivədə anlamış,həyatı olan varlıq dedikdə yalnız canlı olaraq hərəkət edən bir varlıq kimi düşünmüşlər.Əyər biz ilahi vəhyə soykənən məktəblərə diqqətimizi yönəltsək,orada həyatın daha geniş anlam daşıdıgını görər,bütün varlıq aləmini əhatə etdiyini anlayarıq.Həyat haqqında Quranın görüşü budur ki,həyat bütün varlıq aləmini əhatə etmişdir.Yəni vucuda gələn hər bir varlıgın özünəməxsus bir həyatı vardır.Umumiyyətlə Quran həyatın dogulması və vucuda gəlməsini bəyan etməkdədir.Qurana görə həyat da yoxluqdan dogmuşdur və yoxluqdan vucuda gələn hər bir şey də öz istedadı çərçivəsində var olan həyatdan bəhrələnmişdir.Beləliklə, HƏYATA SAHİB OLMAYAN heç bir varlıq mövcud deyildir.Allah müqəddəs kitabı Quranda ölum və həyatın hər ikisinin yaradılmış oldugunu işarə edərək buyrurur:"O,gözəl davranacagını sınaqdan keçirtmək üçün ölümü və həyatı yaratdı"(mülk 2).Buradan görürük ki, hər bir varlıgın həyatı və onun ziddi olan ölümü vardır.Amma ölum yoxluq deyildir.Çünki, hər ikisi yoxluqdan vucuda gəlmişdir.Buradan aydınlaşır ki quran həyat kəlməsini işlətdikdə bioloji can və ruh deyil,daha geniş məna qəsd edir.Amma boliji cana malik olan varlıqları izah edərkən başqa kəlmədən istifadə edir.Bioloji can dedikdə bəzi varlıqların özünə məxsus həyatı nəzərdə tutulur.Onlar öz yaranışı, inkişafı və çoxalması ilə başqa varlıqlardan kəskin şəkildə fərqlənir və fərqli bir yol qət edirlər.Bioloji canlılar  həmin  bihüceyrəli və çoxhücüyrəli yaşam tərzinə sahib olan varlıqlardır ki,bu da onlara məxsus bir həyat növünün təzahür olmasıdır.Bu həyat tərzinə başqa bir istilahla nəbati və heyvani həyat tərzi də deyilir ki,"cəmadat" adlanan mövcudatın həyat yolundan fərqli olaraq,daha dinamik və təkamulə meyilli bir həyat növünə malikdirlər.Günun elmi istilahında bu həyat növünə canlı orqanizmlər deyilir.Bu gün həyatın mahiyyətini araşdıran elm ,həyatı yalnız həmin canlı orqanizmlərlə məhdudlaşdırır.Bu elm insanı da həmin canlı orqanizmlərin bir növü kimi dəyərləndirdiyi üçün, insan həyatını da həmin həyatla nəhayətləndirir.Lakin metafizik dünyagörüşə görə həyatı belə dar çərçivədə düşünmək düzgün deyil.Baxmayaraq ki canlı həyat da ümumi həyatın bir hissəsidir.
Metafizik dünyagörüşün mənbəyi hesab olunan vəhy məktəbi canlı həayatı ümumi həyatın bir parçası hesab edərək,nəbati və heyvani həyatın mahiyyətini bəyan edərkən özünəməxsus istilahlardan istifadə etmişdir.Quranin istifadə etdiyi terminlərdən ən mühümmü"dabbə"(hərəkət edən canlı)kəlməsidir."dabbə" kəlməsi ilə quran ,sürünən, ayaq ustə gəzən və havada uçan butun canlıları ifadə etmişdir.Çünki QURAN bu canlıların həm yerdə həmdə səmada mövcud olduqlarını bildirir.Bir qədər də dərinə getsək "dabbə" kəlməsi ilə bürün birhuceyrəli və çoxhüceyrəli varlıqlar nəzərdə tutulur.
Allah bu həqiqəti ecazkar bir şəkildə şura surəsində belə açiqlayır:"Göyləri və yeri və oralarda yayıb səpələdiyi   canlıları(dabbə)yaratması onun qüdrət nişanələrindəndir.Allah istədiyi vaxt onları bir yerə yıgmaga qadirdir"
(şura 29).
Bunula ALLAH canlı orqanizmlərin yalnız yerdə deyil səmada da mövcud olduqlarını açıqca bildirmişdir.Lakin quranda səma kəlməsi muxtəlif anlamlarda işləniyi üçün, çox güman ki,burada məqsəd yer kürəsini əhatə etmiş hava təbəqəsidir.Quran bu ecazkar ayəsi ilə "dabbə"nin , yəni canlı orqanizmlərin havada da mövcud olduqlarını təsdiq etmiş olur ki ,eyni zaman bu bir elmi kəşfin əsrlər öncə bildirilməsidir.Quranın bu izahatı eynilə insana da aid olur. Çünki insan bioloji cəhətdən heyvandan fərqlənmir.Bioloji həyatın qanun və şərtləri heyvana şamil odugu kimi insana da şamil olur.Yəni quran ifadəsi ilə desək insan da bir "dabbə"dir.Bu anlamda insanın həyatı ilə heyvanın həyatı mahiyyət etibarı ilə eyniləşir.Quran başqa bir ayəsində bütün "dabbə"lərin sudan xəlq olunduqlarını bildirir,bunların bəzisinin sürünərək, bəzisinin  dörd ayaq üzərində yeriyərək,bəzilərinin də iki ayaq uzərində hərəkətdə olduqlarını söyləyir.O cümlədən insan da iki ayagı üzərində yeriyən düz qamətli bir dabbədir.İnsan yerimə, qidalanma,törəyib-çoxalma,ləzzət və əzab çəkmə və istirahət etmə kimi ümumi şətlər içərisində,kiçik fərqləri nəzərə almaqla,həyatda heyvanla eynidir.İnsan bir cəhətinə görə heyvanla müştərək,digər bir yönünə görə isə insanla heyvan bitki aləmi ilə müştərəkdir.Çünki bu üç varlıqda hərəkət,yetkinlik və inkişaf oxşar qanunlar çərçivəsində baş tutur.
Allah bitkinin toxumunda olan hərəkəti həyat kimi dəyərləndirərək,cəmadatdan fərqləndirir.ƏNAM surəsinin 95-ci ayəsində Allah bu həqiqəti belə bəyan edir:"Şübhəsiz ki,toxumu da ,çərdəyi də çatladan,ölüdən diri,diridən də ölü çıxardan Allahdır.Budur ALLAH!Axı siz ondan necə döndərilirsiniz?
Bu ayə bitki aləminin özünəməxsus cəhətinə işarə edir.Burada toxum yetkinlik halına çatması ilə həyat qazanır.Bitkinin yetkinlik halı çırdək halına nisbətdə həyat qazanmasıdır.Onun çərdəkdəki halı isə yetkinlik halına nisbətdə ölü vəziyyətdədir.Deməli bitki çərdəyində onun həyat istedadı qoyulmuşdur.Lakin toxumlar bitkiyə nisbətdə ölü olsalar da onlar da vucudları mərhələlərində məxsus bir həyata malikdirlər.TOXUM mərhələsindən bir qədər də aşagı endikdə cansız bir aləm ilə üzləşirik.Cansız aləm sadaladıgımız bu üç(bitki,heyvan,insan) varlıga nisbətdə tam mənası ilə ölmüş hesab olunur.Lakin cansız hesab etdiyimiz varlıqların da öz həyatı vardır.Bu Allahın varlıqlara yoxluqlarına nisbətdə onlara bəxş etdiyi bir nemətdir.Bəs bütün varlıgı öz əhatəsinə almış həyat nədir?Quran ayələri üzərində təfəkkür etdikdə və saglam əqli dəlillərə söykəndikdə hyat haqqında yeni düşüncələrimiz parlayır.Umumi olaraq belə bir nəticəyə gəlmək olar ki həyat butun varlıq aləminə verilmiş olan bir idrak və anlayışdır.həyat anlamaq deməkdir ,yaradılışından xəbərdar olmaq deməkdir.Yaradicıya möhtac və bəndə olmagını bilməkdir.Bu ANLAMDA BÜTÜN VARLIQLAR MÜŞTƏRƏKDİR.Çünki həyatı olmayan bir varlıq hərəkət edə bilməz ,yaradıcıya tərif və təsbih deyə bilməz.Halbu ki, Quran bütün varlıqların təsbih dediyini və Allaha qul oldugunu söyləyir.Allah hədid surəsində belə buyurur:"Göylərdə və yerdə nə varsa Allahı təsbih edib şəninə təriflər söyləyir.O yenilməz qüvvət ,hikmət sahibidir!Göylərin və yerin hökmü onun əlindədir.Həyat verən də öldürən də odur.O ,hər şeyə qadirdir."!
Bu ayədən aydın olaraq bilirik ki,hər bir mövcud həyata malikdir və özlərinin mövcud olduqlarını bilirlər.Deməli həyat umumi bir həqiqətdir ki, hər bir varlıq ondan öz vucud mərhələsində  yararlanmışdır.
Lakin varlıqlar içərisində insan üçün həyatın daha mükəmməl bir mənası vardır.Yəni insan üçün həysatın ikinci əhəmiyyətli bir mənbəyi vardır.İnsan bu həyat mənbəyoindən yararlanmadıqca heç vaxt həqiqi insani bir həyata sahib ola bilmıəz.Bu həyata sahib olmadıqca insan heyvani həyat mərhələsində qalacaq ,yalnız heyvani həyatın özəlliklərindən faydalana biləcək.İnsanın bu həyata sahib olması heyvahi həyat mərhələsindən fərqli olaraq öz iradə və seçiminə baglıdır.Lakin bioloji və heyvahi həyat isə cəbri və qeyri-iradi bir şeydir.Quran öz bəyanatlarında daha çox insanı insan edən ikinci həyat mənbəyindən bəhs edir.İnsana yeni bir həyat verən ,onu sanki yenindən dünyayə bəxş edən həyat iman həyatıdır.İman və təslimiyyət insan vucudunda yeni həyat işartılarını əmələ gətirir və insanı yenidən inşa edir.İman və islama gəlmək yeni bir həyata və dünyayə dogmaq deməkdir.İman həyatı ,həyatın ən mükəmməl və tamamlanmış formasıdır.İman həyatı insana elə bir dirilik bəxş edər ki,digər həyatlar ona nisbətdə "ölü" hesab olunar.Bu həqiqətı quran məxsus bir ecazkarlıqla belə bəyan edir:"Ey iman gətirənlər!Peygəmbər sizi,sizlərə həyat verəcək bir şeyə dəvət etdiyi zaman Allah və onun peygəmbərinin dəvətini qəbul edin".
Gördüyümüz kimi Allah özünün və peyğəmbərinin dəvətinə tabeçiliyi həyat kimi dəyərləndirir.Peyğəmbərin də səslədiyi həyat iman və təslimiyyət ruhudur.Niyə Quranda iman təslimiyyət həyat kimi  qiymətləndirilmişdir?Çünki iman və təslimiyyət yeni bir idrak və şüur verməkdədir.Bu idrak və şüur içərisində insan üçün yeni bir həyat nizamı,yeni bir dəyərlər məcmusu meydana gəlir.Bu həqiqətlər insan üçün yeni bir dünya və dünya içərisində yeni bir həyat tərzi formalaşdırır.Belə bir həyata sahib olduqdan sonra bundan qabaqkı həyat mərhələsi, ölü mərhələ, insan isə mənəvi vucud etibarı ilə ölmüş insan hesab olunur.Lakin bu həyat mərhələsi insan yaradılarkən fitrətində,toxumunda istedad halında qoyulmuşdur.Yəni insan həmişə heyvani həyat içərisində insani həyatı toxum etibarı ilə yaşadır.Amma nə qədər ki,bu toxum halında qalaraq cücərməyəcəksə insan da ölü olaraq qalacaqdır.
Deməli insan ilk olaraq heyvani bir həyatla dünyayə gəlir.Bu dünyayə gəldikdən sonra yeni bir həyata sahib olması ilə vəzifəlidir.İnsan bu vəzifəni gerçəkləşdirdiyi zaman heyvaniyyət mərhələsindən çixaraq insaniyyət mərhələsinə qədəm qoyur.Quran mənəvi həyatın zəmanətçisi olan Allah və rəsuluna itaəti gerçəkləşdirməyənləri"dabbə" olaraq tanıtdırir.Aşağıda qeyd olunan ayəyə diqqət edək:"EY İMAN GƏTİRƏNLƏR!Allah və rəsuluna itaət edin.Eşitdiyiniz halda ondan üz döndərməyin.Eşitmədikləri halda eşitdik deyənler kimi olmayın!Allah yanında canlıların (dabbələr)ən pisi dərk etməyən lallar və karlardır.
Diqqət edin QURAN Allaha və rəsuluna tabe olmayanları məzəmmət edərək"dabbə"adlandırır və onlara dərk etməyən lal və karlar deyə müraciət edir.baxmayaraq ki insan bioloji cəhətdən gözü və qulagı vardır,rəngləri görür və səsləri eşidir.Əslində Allah iman qulagının  karlıgı və iman gözünün korlugu oldugu üçün ,qulagı kar gözü kor canlı adlandırır.Quran umumiyyətlə bəzi ayələrində  kafirləri ALLAHA və quyamətə inanmayanları ölü adlandırır.Onlar bu dünyada insanların içində yaşayırlar,çünki,cismani bədənləri vardır.digər bir tərəfdən ölüdürlər,çünki mənəvi vucudlarını yaradan iman nuruna malik deyillər.
Allah digər bir ayəsində iman və saleh əməli ən pak gözəl bir həyat qələmə verərək buyurur:MÖMİN OLUB SALEH ƏMƏLLƏR EDƏN KİŞİ VƏ QADINA(PAK VƏ GÖZƏL) HƏYAT NƏSİB EDƏCƏK VƏ ETDİKLƏRİ YAXŞI ƏMƏLLƏRƏ GÖRƏ MÜKAFATLARINI VERƏCƏYİK".(nəhl 97)
Bu ayə ən gözəl və pak həyatın iman və təqva həyatının oldugunu göstərir.Deməli insan iman həyatına qədəm qoymadıqca həyatı xəbasət,çirkinlik və pisliklə dolu olacaq.Diqqət edin:əmanət,sədaqət,təvazö,dostluq,ixlas,ədalət,şükür,ülfət kimi mənəvi həyatın gözəlliklərini insan vucudunda yaradan yeganə amil iman nurudur.Beləliklə insani həyatın əsl mənbəyi iman və təslimiyyətdir.